De afronding van de opleiding aan de Nieuwe Akademie in 2009 gaf het gevoel: “ik heb een vak geleerd” en tegelijkertijd “ik ben vrij om mijn eigen weg te gaan”. En dat laatste lukte aardig: experimenteren en schetsen en zomaar werk maken, dat je eigenlijk anderen niet wil laten zien. Maar kunstenaar zijn betekent ook naar buiten treden. Blij met de regelmatige ontmoetingen met onze afstudeergroep met het collegiale commentaar op het nieuwe werk. En een project met 2 collega-kunstenaars in een oude melkfabriek, waar we alles mochten doen. Dus maakten we muurschilderingen en grote ruimtelijke objecten. Toen dat afgelopen was, overviel echter het gevoel: en hoe nu verder? Hoe ontwikkel ik me verder tot professioneel kunstenaar?

Daarmee kwam het aanbod voor de nascholing NaNAU goed uit. Ik aarzelde een tijdje, want er wordt weer over mijn schouder meegekeken. De atelierbezoeken van een docent echter blijken zeer prettig als collegiale gesprekken over kunst. Het stimuleert tot het bewust worden van de specifieke eigenheid van het werk en hoe dat optimaal tot uitdrukking te brengen. En om hier geconcentreerd aan te werken. De opdracht om een expositie te organiseren is bovendien een mooie uitdaging om naar buiten te treden, op zoek te gaan naar expositiemogelijkheden en om te zoeken naar collega-kunstenaars, waar je mee wil samenwerken. Met nu al 3 mooie plekken om te exposeren in de komende 2 jaar en zicht op een groepje kunstenaars om mee te exposeren gaat het Nanau traject een langdurige positieve werking op mijn kunstenaarsschap hebben.

Na de academieopleiding had ik het gevoel dat ik wel een beetje vakantie nodig had. Zeker het laatste jaar is het hard aanpoten. Als de eindexamenexpositie dan voorbij is is het even plaats rust. Maar na enige tijd ontstond toch weer dat onrustgevoel om iets te maken. Gewoon weer aan het werk dus maar toch op een andere manier.Je werkt lekker zonder werkbesprekingen en commentaar van docenten. Het voelt goed aan als je op eigen benen staat. Toch mis je het contact met de medestudenten en de academiesfeer. Natuurlijk houden wij, oudstudenten 4 maal per jaar bijeenkomsten waarin wij laten zien “hoe goed wij bezig zijn”.De Nanau stond helemaal niet op mijn verlanglijstje maar het leek een goed idee om daar wat mee te gaan doen.

Ach wat… dacht ik, ik doe mee, nooit te beroerd voor een experiment. Het is een nieuwe ervaring om nu toch in je eigen atelier een discussie te voeren met een collega in plaats van een docent.Terug kijkend op bijna een jaar NaNau kan ik niet anders zeggen dat de NaNau een verrijking is voor mijn creatief proces. Het houdt mij scherp. Ineens is er zo nu en dan iemand die je raad geeft als je met een probleem zit. Zelfs als even niet in de gaten hebt dat je met een probleem zit. Het maakt je net even ietsje scherper en wat is het een mooi gevoel als je ervaart dat je weer verder komt in je eigen ontwikkeling. Het extra jaar was mij absoluut de moeite waard. Ja… het betekende toch weer wat meer voor de prestatiedruk…

Nadat ik was afgezwaaid van de Nieuwe Akademie en vijf jaar in de eenzaamheid van mijn atelier had geploeterd, genoten, gesomberd en gejuicht, had ik behoefte nieuwe wegen in te slaan en inspiratie op te doen. Maar hoe?Exposeren vond ik een crime: niemand vond mijn werk mooi en als ik al eens een tentoonstelling had, kon ik maandenlang niet meer rustig werken.

Kortom, een geval van “de weg kwijt”. Precies toen kwamen de docenten met hun NANAU-plan. Lang getwijfeld of ik het zou doen, want kun je op 62e nog wel veranderen? Op het allerlaatste moment toch ingeschreven. Gelukkig maar: het was (is) een heerlijk jaar, met flinke vorderingen in mijn werk!!!

De atelierbezoeken zijn een soort oude/jonge collega besprekingen, heel anders dan de werkbesprekingen op de Akademie. Het organiseren van een tentoonstelling met z’n tweeën is heel leuk en leerzaam. Hoewel het me duidelijk lijkt te worden dat het(nog) niet mijn ding is en dat het voor mij ook niet moet maar mag.