De afronding van de opleiding aan de Nieuwe Akademie in 2009 gaf het gevoel: “ik heb een vak geleerd” en tegelijkertijd “ik ben vrij om mijn eigen weg te gaan”. En dat laatste lukte aardig: experimenteren en schetsen en zomaar werk maken, dat je eigenlijk anderen niet wil laten zien. Maar kunstenaar zijn betekent ook naar buiten treden. Blij met de regelmatige ontmoetingen met onze afstudeergroep met het collegiale commentaar op het nieuwe werk. En een project met 2 collega-kunstenaars in een oude melkfabriek, waar we alles mochten doen. Dus maakten we muurschilderingen en grote ruimtelijke objecten. Toen dat afgelopen was, overviel echter het gevoel: en hoe nu verder? Hoe ontwikkel ik me verder tot professioneel kunstenaar?
Daarmee kwam het aanbod voor de nascholing NaNAU goed uit. Ik aarzelde een tijdje, want er wordt weer over mijn schouder meegekeken. De atelierbezoeken van een docent echter blijken zeer prettig als collegiale gesprekken over kunst. Het stimuleert tot het bewust worden van de specifieke eigenheid van het werk en hoe dat optimaal tot uitdrukking te brengen. En om hier geconcentreerd aan te werken. De opdracht om een expositie te organiseren is bovendien een mooie uitdaging om naar buiten te treden, op zoek te gaan naar expositiemogelijkheden en om te zoeken naar collega-kunstenaars, waar je mee wil samenwerken. Met nu al 3 mooie plekken om te exposeren in de komende 2 jaar en zicht op een groepje kunstenaars om mee te exposeren gaat het Nanau traject een langdurige positieve werking op mijn kunstenaarsschap hebben.