Nadat ik was afgezwaaid van de Nieuwe Akademie en vijf jaar in de eenzaamheid van mijn atelier had geploeterd, genoten, gesomberd en gejuicht, had ik behoefte nieuwe wegen in te slaan en inspiratie op te doen. Maar hoe?Exposeren vond ik een crime: niemand vond mijn werk mooi en als ik al eens een tentoonstelling had, kon ik maandenlang niet meer rustig werken.
Kortom, een geval van “de weg kwijt”. Precies toen kwamen de docenten met hun NANAU-plan. Lang getwijfeld of ik het zou doen, want kun je op 62e nog wel veranderen? Op het allerlaatste moment toch ingeschreven. Gelukkig maar: het was (is) een heerlijk jaar, met flinke vorderingen in mijn werk!!!
De atelierbezoeken zijn een soort oude/jonge collega besprekingen, heel anders dan de werkbesprekingen op de Akademie. Het organiseren van een tentoonstelling met z’n tweeën is heel leuk en leerzaam. Hoewel het me duidelijk lijkt te worden dat het(nog) niet mijn ding is en dat het voor mij ook niet moet maar mag.