Ik had zo wat bedenkingen na mijn aanmelding voor de biënnale in Venetië. Ik was er nog nooit geweest en vroeg mij af of ik de indrukken van zowel de stad als alle kunst die er te zien is zou kunnen bevatten. Daarnaast of ik aansluiting zou vinden met anderen, ik ken er tenslotte weinig mensen en ik ben niet zo’n gemakkelijke prater. Dan nog de mogelijkheid de weg kwijt te kunnen raken in alle nauwe steegjes. Stel je voor… Kortom ik vond het spannend om te gaan.
Blijkt dat ik hier niet de enige in was en dit maakte dat dit spannende al gauw omsloeg in herkenning en plezier! De aankomst was al heerlijk, varen met een boot vanaf het vliegveld met zicht op Venetië vanaf het water. Een korte wandeltocht naar ons onderkomen, een voormalig klooster met mooie hoge plafonds en deuren. Daarna de vooraf ingedeelde kamer opzoeken en kennis maken met de kamergenoten. Van mensen die in 2015 geweest waren tips gekregen over de koffie bij de bakker op de hoek, de supermarkt vlakbij waar je boodschappen kan doen voor de lunch. ’s avonds met een groepje spaghetti eten met een glaasje wijn.
Maandag:
Na het ontbijt op weg naar de Galeria dell Academia, waar een expositie was van Philip Guston
( 1930-1980) en ook werken te zien zijn van oude Venetiaanse schilders als Tintoretto, Bellini en
Tiziano. ( 14e tot 17e eeuw)
Philip Guston is een Amerikaanse schilder die eerst muurschilderingen maakte, toen van abstract schilderen overgegaan is op een cartoonachtige stijl van tekenen/schilderen.
In de expositie zijn schilderijen te zien die gebaseerd zijn op gedichten van dichters als bv. Yeats en Eliot. In de eerste instantie had ik lichtelijke paniek, kan ik hier wat mee? (moet nog verslag schrijven ook) maar door te zoeken naar houvast en te concentreren op gebruik van kleur, vlakverdeling, lijnvoering, terugkerende elementen als de klok, schoenzolen, boeken vond ik er in ieder geval humor en vrijheid in terug. Kijk maar naar bovenstaand schilderij. Een groep die in zee baadt. Prachtig en abstract en figuratief dicht bij elkaar.
Dan een heel ander verhaal. Damien Hirst in Palazzo Grassi en Museo Punta Dello. In de bespreking ’s avonds kwam het aan de orde, is dit nu kunst of kitch.
Het verhaal gaat over een schip dat is gezonken met schatten en na 2000 jaar gevonden wordt. Deze schatten worden nu voor het eerst getoond, zowel de beelden, die overwoekerd zijn met zeepokken en koraal, als videobeelden van de berging ervan. Een mooi sprookje dat tongen in beweging brengt, ook ons als NAU-ers. Een gedeelte van de groep vond het wellicht te ver uitgekauwd, maar wel kunst door de humor, het spel met het materiaal en het laten hinken op twee benen, is dit materiaal/verhaal nu echt of niet. De andere groep was de mening toegedaan dat het nep was, liefdeloos, slecht gemaakt en ongeloofwaardig. 🙂
En dan nog naar Palazzo Fortuny waarna de overweldigende veelheid van Damien Hirst de rust over je heen valt en alles vertraagt door de halfdonkere meditatieve ruimte, waar kunst is opgesteld die prachtig is afgestemd op het gebouw. Wat een rust en schoonheid, heerlijk.
Dinsdag:
Arsenale, een gebouwencomplex uit 1104 dat vroeger een zeer efficiënte scheepswerf was. Het was niet erg om even te wachten tot we erin mochten, want bij de ingang was het paviljoen van Hong Kong met een indrukwekkende expositie en geluidsperformance van Samson Young: een fluisterend koor.
Een onmisbaar en altijd aan te bevelen gids van de biënnale gekocht en dan naar binnen. In alle gebouwen is kunst te zien gegroepeerd in thema’s, zoals bijv. Het Paviljoen van de kleur, van de aarde, van tijd en oneindigheid. Hier wandel je door een wondere wereld van kunstwerken van textiel, assemblages, film, teken en schilderkunst, performance. Het is aangenaam en een feest van variatie, herkenning en verwondering. Hier begin ik dingen te herkennen die met mijn eigen thema’s te maken hebben, ideeën beginnen te borrelen en dat is dan ook direct het begin van korte nachtjes omdat ik de slaap niet kan vatten doordat er van alles door mijn hoofd buitelt.
’s Avonds bij de bespreking kwam de vraag, hoe kijk je als er zoveel te zien is? Lees je alles eerst? Onderga je wat je ziet, zoek je naar de relatie met je eigen werk? Kijk je liever alleen of met meer? Wat mij betreft, ik onderga het, zoek naar herkenning en relatie met eigen werk, lees af en toe iets als ik helemaal niet begrijp wat er te zien is. Zou ik er langer zijn, dan ging ik nog eens en zou opnieuw kijken en meer lezen. Mijn voorkeuren: Riccardo Guarneri , Edith Dekyndt, het Libanese paviljoen.
Woensdag:
7.30 uur, ik zit buiten bij de bakker met mijn Cappuccino en croissantje, Venetië wordt wakker, hondjes worden uitgelaten, er komt een jogger voorbij. Heerlijk geen verkeer, alleen maar wandelaars. Een medecursist komt erbij, gezellig samen genieten.
Vandaag naar Giardini, minder paviljoens dan gisteren, een overzichtelijke en parkachtige omgeving en hier vele interessante exposities. Maatschappelijke thema’s kwamen hier nadrukkelijker tot uiting, de mechanische, tot machine gereduceerde mensen in de presentatie van Rusland, de dilemma’s van de huidige vluchtelingenstromen die prachtig naar voren kwamen in de video over een biologisch experiment met oude en nieuwe cellen van Griekenland, Egypte met een prachtige film over de invloed van angst in een samenleving, waardoor vooruitgang belemmerd wordt. En dan de expositie van Roemenië van Geta Bratescu, daar heb ik mijn ogen uitgekeken. Prachtig. En dan was er nog veel meer de moeite waard om over te schrijven.
Na gezamenlijke boodschappen naar de picknickplaats waar we heerlijk konden zitten, (met uitzondering van een paar provocerende jongetjes die gelukkig weer vertrokken)
Er is dan zoveel te bepraten en te vertellen en te delen. Of wat laveloos voor je uit staren en de boel laten bezinken inclusief een wijntje, daar was ook zeker de ruimte voor.
Donderdag:
een vrije dag die begon bij de bakker, daarna met een groepje op weg naar het Peggy Guggenheim museum en de galerie van Geta Bratescu. Onderweg nog een paviljoen ingelopen van Kiribati, een eilandengroep in de Stille Oceaan. Het gebouw en de grootte van de expositie was verrassend. De afstanden waren groot dit keer en de vermoeidheid van de afgelopen dagen begon te tellen. Na deze tentoonstellingen was het inmiddels avond en tijd voor een drankje en gezamenlijk eten wat weer erg gezellig was.
In de nacht donderde het onweer als kanonskogels door de straten, een prachtig geluid. Tijd om vroeg op te staan en de boot te pakken, maar niet voor eerst nog samen een kopje koffie te drinken bij de bakker.
Wat was het een fijne tijd, met intense, fijne gesprekken, dierbaar geworden medecursisten, opgedane inspiratie. Fijn dat dit georganiseerd is door “de NAU” Dank jullie wel!
Jeanine Zimmerman (derdejaars)