Nieuwe Akademie Utrecht 2011 – 2016
Dat ik een keer wilde gaan schilderen was al vroeg duidelijk voor mij. Rond mijn 17e levensjaar schat ik zo in, zag ik een documentaire over een Duits-Russische schilder die een verpletterende indruk op mij maakte. Walter Spies was zijn naam; ik heb hem later nog eens opgezocht maar begreep toen niet meer zo goed waarom hij zo’n indruk maakte. Ik was toen al druk met muziek bezig en tijdens en na mijn conservatoriumstudie had ik geen tijd voor andere kunst. Dacht ik. Net zoals beeldende kunst kan muziek je helemaal in beslag nemen. De drang werd later echter steeds groter; ik besloot te beginnen met tekenlessen en daarna nog een cursus en een workshop. Maar dat was het allemaal niet. Ik zocht naar meer vrijheid en verdieping.
Toen de Nieuwe Akademie zijn eindexpositie in mijn woonplaats Ede in Huis Kernhem hield ben ik gaan kijken en wist dat ik op het goede spoor zat. Jans die toen aanwezig was, vertelde dat het ongeveer een dag in de week kostte, in de latere jaren eventueel meer. Ik besloot om, ondanks mijn vermeende tijdgebrek, toch maar naar de aanmeldingsdag te gaan, dan kon ik altijd nog zien wat het zou worden.
Toen ik daar was en zag wat er gemaakt werd en de sfeer proefde was ik meteen verkocht: dit was wat ik wilde. En van die beslissing heb ik geen seconde spijt gehad. De eerste twee basisjaren waren spannend en avontuurlijk. Ruimtelijk werk maken, een filmpje maken, iets met kleding doen, allemaal nieuwe dingen. Heel boeiend allemaal, maar ik keek ook uit naar de schilderlessen die in het tweede jaar voor mij begonnen. Daar ging het tenslotte allemaal om. En dat stelde niet teleur: ik vond 1 keer in de maand eigenlijk veel te weinig…
De werkbesprekingen waren heel spannend, vooral in het begin omdat je niet weet wat je te wachten staat. Maar dat werd al snel duidelijk. De vragen en opmerkingen over je eigen werk werkten behoorlijk verwarrend en confronterend. Na telkens even flink door elkaar geschud te zijn had ik meestal wel weer handvatten genoeg om aan de slag te gaan. Na de spannende selectie aan het eind van het tweede jaar begon ik aan de academie-fase. Er waren meer werkbesprekingen en de lessen spitsten zich langzamerhand steeds meer toe op het eigen werk. Het werd daardoor nog interessanter. En hoewel de werkbesprekingen nog steeds verwarrend konden zijn, vooral als ik dacht dat ik best wel iets goeds had gemaakt…,werd ik me steeds bewuster van de inhoud en betekenis van mijn eigen werk. Ook het kijken en luisteren naar het commentaar op het werk van mede studenten uit de groep was zeer leerzaam. Mooi ook om te zien hoe iedereen zich zo steeds verder ontwikkelde. Net zoals ik zelf met vallen en opstaan. Dat versterkte de vaak al goede band met elkaar. Allemaal dezelfde interesse en gedrevenheid om verder te komen.
In het vierde jaar stond o.a. de scriptie op het programma. Ik zag er, zoals de meesten, wel tegenop, maar uiteindelijk was het boeiend en leerzaam om je nog meer te verdiepen in je eigen werk en dat ook te vergelijken met andere kunstenaars, die je inspireren.
Aan de excursies heb ik door werkzaamheden maar een enkele keer kunnen deelnemen, maar de laatste Venëtie Biënnale heb ik mij niet laten ontgaan. Dagen achter elkaar kunst kijken, er over praten, wandelen door het warme Venetië met een gezellige groep: het was één groot feest.
Het laatste jaar was door het ontbreken van de lessen in het begin iets relaxter, maar naar de eindstreep toe wel weer intensief. Hard werken om steeds weer te proberen een beter schilderij te maken en ondertussen het voorbereiden van de eindexpositie was best pittig. Maar dat was niet voor niks gezien de eindexpositie die er nu staat. 
Best trots op het werk wat we met deze fijne groep gemaakt hebben.
Het gevoel wat overblijft is een beetje dubbel: jammer dat de Academie voorbij is, maar het voelt ook wel goed om afstand te nemen en zelf verder te gaan. Dank aan alle docenten voor 5 hele leuke en leerzame jaren!
Roland Aalbers, juli 2016