Natuurlijk, het gevoel van euforie! Afstuderen aan de NAU in Loods 6, Knsm-Laan 143 Amsterdam, 29 juni 2019. Daar staan we dan, onderaan de trap en worden één voor één toegesproken door onze scriptiebegeleider. Je klimt de trap op en kijkt over alle toeschouwers heen en luistert in een waas naar het verhaal. En het klopt allemaal wat er gezegd wordt: hard gewerkt, verschillende stappen gezet, doodgelopen, ontspoord, teruggezet op de rails. Een richting in geduwd, gestuurd, ertoe verleid, zachtjes uitgenodigd, voorzichtig aangespoord, wellicht gesuggereerd. De laatste 2 jaar van de opleiding hebben we stappen gezet, zelf leren bepalen wat goed is, onder woorden leren brengen wat we maken en waarom. Beeldelementen eerst leren ontdekken en beschrijven en daarna bewust toegepast. Een statement beschreven met daarin ons werkproces geformuleerd. Want als je ergens hangt, staat, leunt of beweegt, moet je toeschouwers een verhaal over je werk kunnen vertellen. En dat merk je, gelijk op deze afstudeerdag zelf. Waar toeschouwers je werk zien en er meer over willen horen. Er vragen over stellen. Je zou het echt niet leuk vinden als iemand zich af zou vragen of hij dit niet al eens eerder heeft gezien? We blijken met zijn allen heel goed voorbereid!
Voor deze expositie hebben we keuzen moeten maken. Tijdens de laatste werkbespreking op 18 mei zijn in vliegende vaart zo’n 5-tal werken per persoon gekozen voor de eindexpo. Maar tijdens de inrichting van deze expo zelf blijk je nog verder te moeten schiften. Je werk vraagt ruimte om zich heen om goed uit te kunnen komen. En het werk heeft invloed op andere werken eromheen. Het geheel moet bij elkaar passen. Het gaat om toespitsen. Uit welke werken kan de toeschouwer nu jouw stijl halen? Deze vraag helpt om de juiste werken over te houden.
De organisatie loopt als een machine. Op 18 mei ontvingen we informatie van Guda over het regelen van de eindexpo. Er is een draaiboek. En een lijst om de persberichten te posten. Natuurlijk worden er ateliers uitgenodigd, posters opgehangen en familie en vrienden uitgenodigd.
Er worden ook taken verdeeld. Reeds gedrukte uitnodigingen verspreid. Via WhatsApp gaan we de overige zaken regelen. Er blijken meer dingen bij te horen zoals bar, drankjes en hapjes, schoonmaakspullen, wel of geen hand-out, Carla houdt bij wie er wat heeft toegezegd te verzorgen en wat er nog open staat. Dat geeft houvast.
De week erop al ontvangt Guda graag foto’s voor de pers. Genoeg pixels erin, geschoten met een ordentelijke camera en dan zo opsturen dat Guda’s mailbox niet volloopt. Iet giet oan! Ook maken van visitekaartjes, prints en een showcase zijn geen overbodige luxe. Handig is een website te maken of weer eens tot finesses bij te werken. En gaan we nu allemaal wel of niet onze scriptie laten zien? We zijn er toch nog even flink mee bezig.
Klaar met dat allemaal wil ik graag weer schilderen, dus aan het werk. Maar ’t is heel raar. Mijn drive lijkt weg! Ik hoef voor niemand meer iets te maken. En als ik dan weer begin zoek ik ondersteunende feedback van…..wie?? Ik moet het nu echt zelf gaan doen……
De laatste week voor de expo bestaat uit lijstjes maken, boodschappen doen, quiches bakken, latjes, zaagje, haakjes en draad kopen, werk verzamelen, nieuw werk afmaken en met spray beschermen, Instagram aanpassen, website nogmaals bijwerken, de dagen vliegen om. In de huiskamer een stapel met wat allemaal mee moet.
Is er genoeg ingeslagen? Moeten er geen statafels komen? Is de borrel voor, tijdens of na de diploma-uitreiking? Onzinnige vragen. De zenuwen slaan gewoon toe.
Maar het is het allemaal waard. Je wordt heel goed begeleid. Ik wens dit afstuderen iedereen toe. Het blijkt een feest!
Dorine Kilian, 1 juli 2019