Mijn reis
De jaren op de NAU lijken wel een beetje op een reis. Je start met je bagage, de werken waarop je fanatiek gezwoegd hebt, en begint onbevangen aan een trip waar je niet op bent voorbereid. Een reis die je op plekken brengt, waar je nog niet eerder was, die je horizonten verbreedt, je blik verruimt. Je zult soms bergafwaarts gaan en het gevoel hebben dat alles je lukt. Maar vaker zul je in opstoppingen terecht komen, of afslagen nemen die nergens toe lijken te leiden. Je bagage blijkt niet te voldoen, je zult afstand moeten nemen van stukken, “kill your darlings” wordt dat liefdevol genoemd. Met pijn in je hart leg je opzij waar je in geloofde en kijk je met een frisse blik naar wat aanvankelijk onder in de koffer lag. Datgene wat je nooit dacht te gebruiken maar een basis bleek te zijn voor een nieuw avontuur.
De docenten zijn de wegwijzers, al heb je soms wel het gevoel dat iemand de bordjes stiekem heeft verhangen.
Je maakt de reis niet alleen, jouw medereizigers maken hetzelfde mee en de meewarige blikken zijn op moeilijke momenten niet van de lucht. Iedereen komt een keer op een punt dat de auto echt niet meer vooruit wil en de Wegenwacht in geen velden of wegen te zien is. Dat niets je rest dan in de verte staren en wachten op een lumineus idee, of op de wilskracht om gewoon maar door te gaan.Mijn “Wegenwachtmoment” kwam na het derde jaar, toen mijn schilderijen en monotypes niet genoeg groei toonden en ingehaald werden door het vloekwoord “cliché”.
Ik had een extra jaar nodig om op het juiste pad te komen en heb het roer volledig omgegooid. 
Ik stopte met schilderen en begon te experimenteren met transparanten, bouwde sculpturen waar je doorheen kon kijken en gebruikte mijn kiekjes als basis.Om me heen zag ik meer groepsgenoten wendingen maken maar niemand deed zoveel verschillende dingen als ik. Van een performance met een overheadprojector, ging ik naar film en eindigde met foto’s. Mijn figuurlijke reis werd een letterlijke, een reis waarop ik eerst met mijn mobieltje maar algauw met een camera verval probeerde vast te leggen, verval, maar ook de verhalen die spreken uit wat mensen achterlaten.
Door Corona werd ons laatste jaar totaal anders dan verwacht, we vergaderden via Zoom, hadden werkbesprekingen via Skype en appten heel wat af om toch deelgenoot te blijven van elkaars ontwikkelingen.
Reizigers op afstand, elkaar virtueel steunend.
Op het moment dat ik dit stukje schrijf, zijn we bezig met de laatste loodjes. Het is nog niet zeker of- en in welke vorm de eindexpositie doorgang kan vinden. Maar met de eindstreep in zicht, voelen we ineens de wind in onze rug en zetten we alles op alles om straks optimaal voor de dag te komen.
Onze reis hier is bijna voorbij, maar het zal geen eindstation zijn. We gaan door op onze eigen manier.
Jacqueline Klos