Terugblik op 6 jaar Nieuwe Akademie Utrecht.
Zaterdagochtend rijd ik in allervroegte van Nijmegen naar Utrecht. Ik heb veel werk gemaakt voor deze allerlaatste werkbespreking, Alles met klemmen vastgemaakt op de grootste plank die in de auto past.
Vandaag gaan we een keuze maken wat hiervan tijdens de eindexpositie te zien zal zijn. Welke reacties ga ik erop krijgen? Het blijft elke keer spannend, maar ik constateer dat het dit keer een heel ander gevoel is.
Tijdens deze laatste rit overdenk ik de zes jaar waarin ik het programma van de NAU heb gevolgd. Lessen mixed media, schilderen, tekenen en ruimtelijk in de eerste 2 jaar daarna steeds meer mijn eigen werk gaan onderzoeken. De eerste 4 jaar van de NAU reed ik gezamenlijk met een medestudent, we propten de auto tot de nok vol met kratten materialen en werken. Onderweg hadden we veel gesprekken en wisselden elkaars inzichten uit.
Deskundige docenten vormen al jaren de vast kern van de NAU. Ik heb ze als persoonlijk en betrokken ervaren, bij de opleiding, bij mijn proces.
De feedback van docenten viel me wel eens rauw op mijn dak.
Na een periode intensief werken, is kritiek niet het eerste waar ik op zit te wachten. In een les of na een werkbespreking, valt het kwartje van de feedback niet altijd meteen. Veranderen kost tijd, we zijn nu eenmaal gewend aan eigen gewoonten. Voor mij heeft dit een jaartje extra gekost.
Het vierde jaar deed ik over. Achteraf kan ik zeggen dat het me heeft geholpen om inzicht te krijgen en te reflecteren op mijn werk en veranderingen aan te gaan.
Als beeldend therapeut werk ik sinds jaar en dag met diverse materialen en technieken in de jeugdhulpverlening, maar denk niet dat daarmee een voorsprong te behalen is. Het gaf mij eerder verwarring, omdat in de opleiding echt een andere visie gevraagd wordt ten aanzien van mijn beeldend werk.Door veel te kijken naar het werk van anderen, samen musea te bezoeken en met excursies mee te gaan, ben ik in deze jaren anders gaan kijken naar mijn eigen werk. Als ik terug kijk naar de excursies die de NAU organiseert, spant de Biënnale van Venetië daarbij de kroon. 5 dagen dompelen we ons onder in een overdaad aan moderne kunst die uit alle hoeken van de wereld komt. Eind augustus ga ik voor de 3e keer mee naar deze sfeervolle oude stad.
Mijn TomTom toont de finishvlag op het display , bestemming bereikt. ik parkeer mijn auto op het parkeerterrein bij het gebouw van de Nimeto. Daar is al een bedrijvigheid, het is iedere keer weer een schouwspel om te zien wat er tevoorschijn komt. Fijn om de medestudenten weer te zien.
Bij de start van de dag met een kop koffie, wordt mijn gezwoeg van de afgelopen weken bij de anderen meteen herkend. Ook dat andere gevoel waarmee ik deze keer naar Utrecht reed, wordt bevestigd.‘ Het is verdomme de laatste keer van dit hele circus’.
Heerlijk om af te sluiten, maar gek genoeg ook jammer. Dit is wat ik vroeger al graag wilde, bezig zijn met kunst. Na vele jaren thuis geschilderd te hebben, heb ik in 2011 eindelijk de stap gezet om een professionele opleiding te gaan volgen. Ik ben hier helemaal in op kunnen gaan, veel geleerd en leuke en heb bevlogen mensen leren kennen en nu is het einde in zicht.
Ik hang mijn werk op in het lokaal, zie wat het me gebracht heeft en zie in dezelfde oogopslag wat er nog te doen is.
Misschien is dit helemaal geen finish, maar is het veel meer een vertrekpunt.