Voor de 15e keer organiseerden wij de Christine Award. Een prijsvraag onder de studenten van de NAU om de disciplines die minder aan bod komen in de lessen meer aandacht te kunnen geven. Dit jaar was de opdracht het een 1 minuten filmpje met als uitgangspunt de volgende tekst.
er zijn zinnen die je nooit zegt hoeken van de kamer waar je nooit komt
Deze twee dichtregels van Ilse Starkenburg (1963-2019) benoemen dat wat er altijd al was, maar nooit gezien of uitgesproken wordt. De Christine Award 2024 gaat daarmee ook over wat voor onderwerp je voor een kunstwerk kiest: een zin of een gedachte die vaak bij je opkomt maar die je nooit hardop uitspreekt, of…. een onderwerp dat er altijd al was, onder je neus, maar dat zo alledaags en onaanzienlijk is dat je het niet meer waarneemt.
Christine Award 2024 gemaakt door docent Maaike Kramer
Juryleden:
Bernardo Zanotta, filmmaker en artistiek leider Filmhuis Cavia, Amsterdam
Lies Neve, beeldend kunstenaar/filmmaker
De Jury had eerder al de link naar google drive gekregen en alle filmpjes van tevoren al een keer bekeken. We hebben alle filmpjes nog een keer bekeken. Het viel op dat het merendeel van de inzenders echt hun best hadden gedaan om wat met de dichtregels van Ilse Starkenburg te doen. Ook de voorbeelden van filmpjes met tekst, en/of “hoeken van de kamer” waren – soms heel letterlijk – aanleiding voor filmpjes. Veel filmpjes hadden een avontuurlijk, soms formeel uitgangspunt, maar het werd al kijkend ook duidelijk dat het niet altijd lukte om daar nog een verrassende draai aan te geven. Andere filmpjes waren erg goed uitgevoerd, maar misten juist een spannend uitgangspunt of concept. De jury wil het filmpje ‘Eens’ van Sofieke Sparla speciaal noemen omdat de animaties zo mooi zijn.
Na rijp beraad kwam de jury tot twee speciale vermeldingen en een winnaar.
3e prijs: Het filmpje is één statisch shot van een bizarre, zelf geknutselde ruimte: een kruipruimte, of iets onder in een kast?. Het gebrek aan filmisch raffinement wordt ruimschoots goedgemaakt door het roterende licht en het perfect bij het filmpje passende geluid, dat even weird is als het beeld. ‘Safe space’ van Floris Roijackers.
2e prijs. De jury ziet bij haar bijna als enige van de inzenders een poëtische opeenvolging/montage van beelden, die in de minuut dat het filmpje duurt toch een ritme lijkt te krijgen. De aangrijpende tekst verandert hoe je naar de andere – op zichzelf afstandelijke – beelden in het filmpje gaat kijken. Net geen eerste prijs. Renate van der Jagt.
1e prijs. Het filmpje heeft én een origineel uitganspunt, én is goed uitgewerkt. Gaandeweg wordt duidelijk dat de ondertitels een eigen leven leiden, en dat de twee deelnemers aan het telefoongesprek iets anders zeggen dan ze denken. De camera maakt een verrassende reis langs de kabels en leidingen waar langs de communicatie verloopt. Het filmpje is een volstrekt originele en grappige manier om miscommunicatie en een misschien wel kwakkelende vriendschap te verbeelden. Winnaar van de Christine Award: Sander Boks. Ambigusprek.
De studenten en docenten mochten ook stemmen. Het filmpje ‘EENS’ van Sofieke Sparla won de publieksprijs.
filmpjes bekijkenfilmpjes bekijkenjuryrapport 3e prijsWinnaar Christine AwardPublieksprijs
‘Welk jaar zit jij?’, ‘Wat voor werk maak je?’, ‘Wat vond je van de tentoonstellingen van vandaag?’, ‘Heb je al iets gezien waar je in je eigen werk iets mee kan?’ Met een groep studenten van de Nieuwe Akademie Utrecht op excursie naar Berlijn betekent veel praten over kunst, over jezelf, over je eigen werk en over wat je samen ziet. Café Jonas. Een week vol indrukken, nieuwe contacten leggen en overal over praten.
De eerste dag halen we ’s ochtends fietsen op het Alexanderplatz om daarna naar de Hamburger Bahnhof door te rijden. In dit museum voor kunst vanaf 1960 kunnen we drie tentoonstellingen en de vaste collectie bekijken. In wat vroeger de hal van het treinstation was, is werk van Eva Fàbregas (1988) te zien, dat speciaal voor de plek gemaakt is. Het bestaat uit grote amorfe vormen die in groepen door de zaal verspreid zijn, allemaal in afgestemde tinten en met net verschillend materiaal. Soms beweegt zo’n organisch geheel alsof er iemand tegen aan slaat. Ik vind het mooi, maar verwachtte meer werk van Fàbregas.
De tweede tentoonstelling die ik zie is van Christina Quarles (1985), in retrospectief voor mij een van de hoogtepunten van deze reis. Deze Amerikaanse schilder geeft voor mij nieuwe invulling aan het schilderen van de menselijke figuur doordat ze de figuur uit zijn verband trekt en kruist met structuren en leegtes. Ik ben zo enthousiast dat ik na afloop een catalogus van haar koop (top museumshop).
Na Quarles vinden we Fred Sandback (1943-2003), waar de derde tentoonstelling over gaat, wel erg minimalistisch. Zijn werk bestaat uit draden die door de ruimte zijn gespannen. Het laat je nadenken over vorm en restvorm, over ruimte en ruimtelijkheid. Mij zet het aan het denken over de rol van de curator. Wat voor instructies heeft Sandback achtergelaten over hoe de draden gespannen moeten worden? Waarop zijn de keuzes gebaseerd die genomen zijn bij de inrichting? Waarom stoppen sommige daden op de glazen lichtbak en anderen net lelijk ernaast?
Na de lunch verzamelen we ons bij de bunker waar de Boros Collectie zich in bevindt. Tijdens de rondleiding (enige manier om de collectie te zien) horen we dat de bunker in WO II in zeven maanden is gebouwd. Boven de grond, omdat Hitler zei: ‘wij schuilen niet als bange muizen onder de grond.’ Later in de DDR gebruikten ze het gebouw om fruit voor de politieke bovenlaag op te slaan. De geur van bananen sijpelde uit alle poriën van het gebouw, waardoor de gewone DDR’er het de bijnaam bananenbunker gaf. Nog weer later werden er clandestiene Raves gegeven en kwam er een danceclub. De luchttoevoer was minimaal, zweet overal. Gevolg: sluiting.
Uiteindelijk is het gebouw dus in handen gekomen van een particuliere verzamelaar, die er een museum van maakte. Het is een fantastisch gebouw: de geschiedenis is overal zichtbaar. Ruimtes zijn gemaakt door wanden of plafonds weg te halen, waardoor je een Escherachtige constructie overhoudt van kamers die elkaar omvouwen. Je ziet waar plafonds zijn weggehaald en muren van kleur verschieten. Het kleine liftje waar de bananen mee naar binnen werden getakeld en de waarschuwingsteksten uit WO II voegen een extra laag toe.
Oh ja… en daartussen staat dus kunst. Ik heb moeite om me te herinneren wat ik er gezien heb. Gelukkig heb ik aantekeningen gemaakt: ‘Voorwerpen in iets. Tekenen van neokolonialisme epoxie Paolo Nazareth.’ Was dat niet in een klein donker hoekje van het gebouw, waar je de angst voor luchtaanvallen bijna kon ruiken? ‘Vincent. Man. Duurste werk collectie,’ was dat niet ergens bovenin, waar de trap steeds smaller werd?
Het werk waar we achteraf het meeste discussie over hadden is een grote stapel bruin spul op een zeil en drie vaten. Voor The Allure of Matter liet He Xiangyu 60.000 flessen Coca Cola droog koken, eerst alleen, maar later ook met de hulp van een heleboel hulp. Het resultaat: 127 tonnen vol smurrie. Voorstanders vonden dit een geniaal kunstwerk dat het Westerse consumentisme aan de kaak stelt. Mijn idee is dat je dat toch ook wel kunt doen op een manier die niet zoveel geld en energie kost (en Coca Cola toch 60.000 keer de prijs van een flesje cola heeft opgeleverd).
Dat was dag één… je kunt je voorstellen dat we aan het einde van de week door onze kunsthoeven zakten. Vul naast het museale dagprogramma bijkletsen in ons stamcafé Jonas, eten met nieuwe mensen (beantwoordt de vragen van het begin), overprikkeld naar bed en slecht slapen in. Volgende dag goed ontbijten in het hotel en dan als eendjes op de fiets achter een docent aan, vaak nog via een omweg langs belangrijke plekken in Berlijn zoals de Brandenburger Tor, het Joods Monument of de Muur.
De tweede dag is vol niet-Westerse kunst. In de ochtend bezoeken we het Etnologisch museum (een van de weinige musea die op maandag open zijn) dat zich bevindt in een gigantisch nieuwbouwpaleis oude stijl (heel bizar). Er is ook een tentoonstelling over de stad Berlijn (heel positieve dingen over gehoord achteraf). Ik dwaal door de etnologische collectie, waar ik prachtige maskers uit Oceanië zie. Er gaat zo’n kracht vanuit dat het voelt alsof ze nog steeds religieuze macht hebben. Ik voel gêne. Is dit wel voor mijn ogen bestemd? Waarom staan ze überhaupt in het museum?
Veel voorwerpen hier zijn tijdens de koloniale periode naar Europa gekomen. Het schijnt dat van alle kunstschatten uit Afrika zich 90% buiten dat continent bevindt. Het museum besteedt veel aandacht aan deze discussie en verbloemt de wreedheid erachter niet. Ook laten ze zien hoe ze de collectie proberen te strippen van de blik van de kolonisator. Best aardig, moet het niet gewoon terug? De meeste studenten die ik sprak delen dit standpunt, al hoor ik ook: ‘Wat geweest is, is geweest. Het is nu eenmaal zo.’
’s Middags in het Haus der Kulturen der Welt blijft het kolonialisme een thema. De kunst van hedendaagse kunstenaars van niet-westerse afkomst die hier getoond werd, verwijst regelmatig naar dit verleden. Veel ruimtelijk werk en objecten van stof, wandkleden en keramiek. Bij de schilderijen – in een ‘naïeve’ stijl – hoor ik een student zich afvragen: ‘Wat als ik dit zou laten zien bij een werkbespreking?’
Het ontbreken van zaalteksten en titelbordjes geeft een heel komisch effect: overal zie je verdwaasde NAU-studenten zoeken naar houvast: ‘Begrijp jij hoe het hier in elkaar zit?’. De afwijkende indeling van het gebouw helpt niet: gangen gaan automatisch over in kantoortjes, tussenvloeren houden zomaar op, verschillende achterdeurtjes gaan gewoon naar buiten en in de theaterzaal concurreert een soundcheck met het audiowerk.
Mij raakt vooral het werk van Ange Dakouo: een manshoge halfronde vorm, bestaande uit allemaal kleine met katoenen draad ingepakte en aan elkaar geknoopte talismannen. Zelf gelooft hij sterk in de werking daarvan en met zijn werk onderzoekt hij de rol die talismannen in onze moderne maatschappij kunnen hebben. De geweven draden verwijzen naar hoe mensen met elkaar verbonden zijn en elkaar nodig hebben om te gedijen. Ik vind er rust, samenhang en inspiratie. Met een aantal studenten onderzoeken we de constructie.
Alle verhalen van mijn medestudenten beginnen in mijn hoofd door elkaar te lopen. Naast wie fietste ik ook alweer gisteren? Wie vertelde me over haar zoon, over een dochter en een boot? Wie liet die foto van een tasje zien? Naast wie zat ik gisteren te eten? Wie vertelde over het clubleven in Berlijn aan het ontbijt?
De derde dag begint met de Neue Nationalgalerie en een rondleiding door de tentoonstelling Isa Genzken 75/75. Ter gelegenheid van de 75e verjaardag van deze kunstenares toont het museum 75 werken. De eerste werken spreken me erg aan. Ik zie principes uit de lessen ruimtelijk terug in balancerende, hangende en contrasterende constructies. Maar ergens verlies ik mijn aandacht. Wat moet ik met een stapel papieren op de grond, een kolom met aquariumvissen erop geplakt? Als Guda een half ingepakte etalagepop tegen de rondleidster kwalificeert als ‘studentenwerk’ voel ik me gesteund in mijn mening: de tentoonstelling was beter geweest onder de titel 50/75.
Ondergronds biedt het museum o.a. 100 werken van Gerhard Richter (ooit de man van Isa Genzken), wat veel klinkt, maar verrassend snel doorgewandeld is en een opstelling met eigen collectie uit de periode 1900-1945. Echt leuk dat er een Lou Loeber tussen hangt (Power to the Dutch Girls). Verder blijven twee portretten van Kokoschka, griezelige kaartspelers van Otto Dix en het uitgebalanceerde werk van Paul Klee me bij.
De meeste buzz veroorzaakt het werk Tehching Hsieh. Deze performance kunstenaar lokt discussie uit over wat kunst nu eigenlijk is en hoe ver je voor kunst moet gaan. Zijn totale oeuvre bestaat uit zes performances, die hij zelf ‘lifeworks’ noemt. We zien zijn tweede ‘One Year Performance’ waarbij hij ieder uur een klok indrukt en een foto van zichzelf neemt. Aan de wanden vrijwel identieke 8760 foto’s. Er missen er 133 door breakdowns en gebrek aan slaap. Waarom doe je jezelf dit aan? Moeten we dit soort projecten eigenlijk wel kunst noemen?
We lopen voor lunch en nog meer kunst naar de Gemäldegalerie, waar de oude meesters te bezichtigen zijn: ‘Stoffige kunst in stoffige zalen’, volgens mijn medestudenten. Stiekem toch genoten van Caravaggio, Velasquez, portretten van Holbein en Adam en Eva van Lucas Cranach. Realiseer me nu dat ik al die Bijbelse kunst niet ervaar als ‘nog beladen met een religieuze kracht’, waar ik in het Etnologisch museum last van had. Is daar door de ontkerkelijking de magie van af? Of heb ik de etnologische collectie bevooroordeeld bekeken door magie en kracht aan beelden toe te schrijven?
De kers op de taart van deze dag was de tekententoonstelling World Framed in het Kupferstichkabinett. Tekenen als manier om de wereld te ontdekken en te ordenen, bijvoorbeeld door gebruik te maken van ‘manual thinking’. Je voelt het spanningsveld tussen planning en toeval. Tekenen op een zakdoekje in je zak, lijnen zo lang als je hartslag, een getekende weergave van een concert. Het was sober maar toch emotioneel. Ik vond het super inspirerend!
Op de laatste dag is alleen het ochtendprogramma verplicht. Mijn hoofd zit zo vol met indrukken, dat ik bij het opstaan al weet, dat de galeries in de middag te veel gaan zijn. Maar eerst nog naar de Alte Nationalgalerie, waar we een rondleiding krijgen over de tentoonstelling Secessions: Klimt, Stuck, Liebermann. Drie steden, drie kunstverenigingen, drie kopstukken. Het werk van Max Liebermann (1847-1935) is schattig maar oubollig en de femmes fatales van Franz von Stuck (1863-1928) griezelig maar Gustav Klimt (1862-1918) is altijd fijn.
Na een uitgebreide uitleg bij deze drie schilders, volgen we de rondleidster langs een heleboel onbekende Duitse kunstenaars uit het einde van de negentiende eeuw. Ik vind het moeilijk om mijn aandacht er bij te houden, maar bij een landschap van Edward Munch, vergeet ik mijn vermoeidheid. Wat kon die man toch schilderen! Fantastisch ook, die figuur rechtsvoor, zo vreemd afgesneden. De spanning tussen hem en de personen in de achtergrond, de kleuren. Zucht!
Na afloop van de rondleiding zoek ik de hoogtepunten nog een keertje op (Manet, Klimt en Mucha) alvorens ik op zoek ga naar Caspar David Friedrich (1774-1840). Zijn romantische landschappen heb ik niet vaak in het echt gezien, dus daar wil ik nog wel trappen voor lopen. Mijn moeite wordt beloond. Het valt op hoe leeg zijn schilderijen zijn. Best modern als je het zo bekijkt.
Dan is het tijd om de tassen op te halen. Ik ga mijn fiets inleveren en nog wat door Berlijn slenteren. Ik lees lekker mijn boek uit en geniet van een laatste avond uit eten met lieve nieuwe kennissen. Ze vertellen over de galeries (ook weer over kolonisatie, maar nu met video). Gelukkig weet ik dan nog niet dat ik op de terugweg twee defecte treinen en spoorwerkzaamheden zal treffen. Dat ik in het gangpad moet zitten, op een zwartrijdende fietser moet wachten en moet plaatsmaken voor bierdrinkende Duitsers…
Guda bedankt voor de goede organisatie, bedankt alle docenten, bedankt alle medestudenten en bedankt Berlijn! Ingelies Vermeulen.
De Christine Award 2023 voor de beste foto is gewonnen door Paulien Koopmans. Een verslag kun je hieronder lezen.
Uitslag 14e Editie Christine Award 2023
De Christine Award is een jaarlijks terugkerend artistiek evenement van de NAU, bedoeld voor alle studenten van alle jaren. Dit jaar was het onderwerp: maak een fotografisch zelfportret, zonder dat je zelf in beeld bent. 12 april vond de (vak)jurering plaats door de kunstenaars Bart Lunenburg en Carien Vugts. In totaal zijn 44 foto’s ingezonden. De bijgeleverde teksten zijn niet gelezen; het beeld moet spreken.
Juryverslag
Alle foto’s zijn foto’s uitgelegd op een grote tafel. Bart en Carien bekeken alles eerst individueel heel zorgvuldig, en zetten 1dubbele kruisjes bij de werken die ze goed vonden, en + – bij twijfel.
Wat is nou de opvatting over een zelfportret? Opvallend was dat jezelf buiten beeld wel erg letterlijk was genomen; wanneer is iets met persoonlijke spullen ook een sterk beeld? Of dat je juist helemaal geen gegevens kon halen van een persoon uit het beeld. Bovendien moet het wel een fotografische bron hebben. Na de eerste ronde bleven er 17 over. Dan kiezen Carien en Bart nogmaals individueel welke foto’s ze het beste vinden. Opvallend is dat vrij snel duidelijk is welke gaan afvallen. Toen waren er nog 6 over, en werd het heel moeilijk te kiezen voor Carien en Bart.!! Is de presentatie ook van belang? Zorg en aandacht om een foto mooi op te plakken of niet.. Bart en Carien concluderen dat soms als het gewoon op een A4 tje is geprint het ook goed is; als het beeld maar sterk is. Dan een discussie over 3 werken.. Een mensje van hout; anti-held , aandoenlijk in onbeholpenheid. Een half verteerd blad alsof er meerdere persoonlijkheidslagen getoond worden. Een kleurig landschap binnen met strakke horizon…
De Eervolle vermelding: Een methode van zelfportret van eigen spullen zijn vaker voorbij gekomen. Maar deze is sprekend. Een droomachtig beeld. Een geënsceneerd beeld, maar zo vrij en speels, en met veel verbeeldingskracht gemaakt. Kleurgebruik bijzonder, maar ook hoe alles op het vlak zit, met een mooie horizon. En gekke materialen.. verwondering! Julia Loth (eerstejaars)
Aanmoedigingsprijs: Er zijn verschillende materialen, draad, keramiek, maar ook het licht van de foto en de schaduw. Het perspectief geeft een toegevoegde waarde. Het roept veel vragen op. Geeft niet veel prijs maar wel veel om over na te denken. Het is gewoon een heel mooi beeld. Pieta Dijksman (tweedejaars)
Na heel veel wikken en wegen wilden ze eerst 2 foto’s voor de hoofdprijs, en de Award selecteren, maar dat kan nu eenmaal niet. Na lang beraad is het aldus geworden:
Tweede Prijs: Trok meteen aandacht. Echt een sculptuur. Uit vormen opgebouwd ; een portret. Zou zo op een sokkel kunnen staan. Maar toch is het plat, een foto., de kleuren en schaduw spelen mee. Heel speels. Tussen abstract en herkenbaar. Sterk!. Echt een gelaat. Germa Brouwers (derdejaars)
De Christine Award: Dit werk heeft zich minder makkelijk prijsgegeven.
Het is niet fotografisch, eerder informatief. Een snapshot? Speciaal voor de camera opgesteld. Een enorme rijkdom aan informatie. Iemand heeft dat allemaal samengesteld in dat landschap; een scene, en is toen weggelopen . Het gevoel van tijdelijkheid . Een soort tijdelijke happening. Het loopt af, je ruimt je spullen op en het is voorbij. Je klerenkast reconstrueren op een andere plek, die sowieso fotogeniek is. Het kost veel moeite dat te doen . Veel uitdrukking en expressie op een originele manier. De Christine Award, gemaakt door docent Jans Muskee gaat naar……: Paulien Koopmans (derdejaars)
Publieksprijs: Ook de studenten en de docenten hebben hun stem uit gebracht. Voor de allereerste keer gingen de meeste stemmen naar de foto die ook de Christine Award won, maar in overleg is besloten de prijs te geven aan de tweede met de meeste publieksstemmen. Mick van Nunen (eerstejaars)
Het was weer een geslaagde editie van de Christine Award, die dit jaar door de docenten Annemarie Spijker en Roland Spitzer georganiseerd werd.
Eindelijk is het zover, na vijf of zes jaar aan de NAU sta je voor de uitdaging om met de hele groep en de begeleidende docenten een eindexpositie te organiseren. In één dag zetten we een tentoonstelling neer die recht doet aan vijftien verschillende kunstenaars. Dat vergt passen en meten, selecteren en weglaten, slikken en weer doorgaan. Het doel is een evenwichtige samenhangende presentatie te maken, want dan wint de tentoonstelling aan kracht.
In september 2021 werden we door de docenten gestimuleerd om vooral nieuw werk te maken. Toch staat zo’n laatste jaar ook in het teken van de expositie. In skypevergaderingen spreken we af wie welke taak op zich neemt. Er zijn nogal wat taken: wie zorgt voor de boodschappen, wie ontwerpt de uitnodiging, wie schrijft en verstuurd het persbericht etc, etc. En ook, hoe doen we dat met drankjes en hapjes? Gelukkig zijn Skype en What’s app er, en ieder zet z’n beste beentje voor. Tijdens de laatste werkbespreking in mei 2022, wordt er een selectie uit ons werk gemaakt, maar de uiteindelijke keuze vindt toch plaats in Loods 6 in Amsterdam. Eind juni 2022 richten we met elkaar onder de bezielende leiding van de docenten Jos en Annemarie de expositie in. Dat is dan ook echt de laatste les: hoe maak je een gezamenlijke tentoonstelling, waarin elkaars werk versterkt wordt. Het was fijn dat de afstudeergroep 2021-2022 onderling zo goed konden samenwerken. Dat iedereen elkaar (soms letterlijk) de ruimte gunde. Iedereen heeft zich geweldig ingezet en het is gelukt om in de toch lastige Covid jaren een prachtige eindexpo neer te zetten. Het was dan ook verdiend dat allen het certificaat van de NAU uitgereikt kregen. Mengolda van Andel
In ongeveer tweeënhalf uur rijden we met de touringcar van Utrecht via Malden naar Duisburg om Museum Küppersmühle te bezoeken. Het museum is een indrukwekkend industrieel gebouw. De grote graansilo in het midden van het complex is imposant in de architectuur opgenomen. Vanaf de expositieruimte op de begane grond omhoogkijkend zie je de volledige hoogte van de silo, een metershoge grote vrije ruimte. Het duizelt me. In het museum zijn drie etages met moderne kunst te bewonderen. Op elke etage is de ene kant van het gebouw via een loopbrug door de monumentale silo met de andere zalen verbonden, zodat je tijdens het dwalen door het museum elke keer de grootsheid van het pand beleeft.
Dit najaar (24 november 2018) was de excursie van de NAU naar Wiels en KANAL in Brussel.
In Wiels, een grote betonnen kolos waar vroeger een bierbrouwerij zat, begonnen we met een rondleiding langs het werk van René Daniëls. Daniëls werd al vroeg erkend als een belangrijk kunstenaar. In zijn schilderijen experimenteert hij met een diversiteit aan stijlen. Maar tegelijk is er inhoudelijk sprake van het maken van een poëtisch universum. Daniëls vertelt, associeert, interpreteert. Hij onderzoekt verbanden tussen woord en beeld, hij is bezig met woordspelingen. Zijn werken geven aanleiding tot het leggen van verbanden, het zoeken naar interpretaties.In het schilderij “Gespletenheid, geaccepteerd” kun je een hele zoektocht naar verbanden en bedoelingen ondernemen. Je ziet een deel van een staande figuur, maar het stelt ook een jas voor die aan een haakje aan een boom hangt Maar, is dat wel een boom? Links en rechts lijken twee bomen verdacht veel op benen die in de lucht steken…. En waar is het hoofd? Waarom die donkerblauwe vlek rechts? De rondleider van de groep waarin ik was ingedeeld, liet ons nadenken over wat we zagen. Soms liep het wat voorzichtig, maar er kwamen ook verrassende opmerkingen over wat sommigen in de groep herkenden of interpreteerden in de verschillende werken.
Vanuit de boot vanaf het vliegveld zie je de karakteristieke gebouwen van Venetië steeds dichterbij komen. Dan loop je een paar bruggen over, langs het ‘ospedale’, over het plein. De route gaat nog door wat steegjes en daar staat Foresteria Valdese waar we de komende dagen zullen verblijven. Een eenvoudige hostel die de NAU-familie al jaren als uitvalsbasis gebruikt tijdens de Biënnale van Venetië. Maandagochtend start daar de dag met een min of meer gezamenlijk ontbijt. Studenten uit verschillende jaren maken kennis of praten bij over elkaars werk. De eerste dag begint met een overzichtstentoonstelling van Jannis Kounellis in het Prada.
In één van de imposante grote gebouwen van Venetië, waar je binnenkomt en je overweldigd wordt door de ruimte, kijken we naar grote imposante werken. Zware metalen zoals lood en staal, enorme kasten, vuur, roet. Niet alleen het oog is overweldigd maar ook de rest van de zintuigen. De geur van koffie op kleine weegschaaltjes, zakken met bonen, een verzameling van glaasjes grappa en de gasbranders van een aantal installaties. De grappa vult de gehele bovenverdieping met zijn geur. Ondanks dat zijn er mensen die het niet ruiken en terug moeten naar de kamer om het te checken. In de hal wordt gesproken over het begrijpen van een specifiek werk en dat je het soms moet zien als poëzie. Mijn persoonlijke hoogtepunt is de installatie met kasten die aan het plafond hangen.
Nostalgie, stroopwafels, krentenbollen en mandarijnen..
Uitnodigende mail van Guda: Nostalgie? Mee met de NAU excursie naar Gent zaterdag 30 maart? Zou leuk zijn jullie weer te zien onder het genot van een kop koffie/thee met stroopwafel in de bus 🙂
Aan deze oproep heb ik en een aantal eerder afgestudeerden (van de lichting 2017 waren we met zijn vieren) gehoor gegeven. Geen spijt van want wat zijn het mooie musea daar in Gent. Het was heerlijk weer en aan het eind van de middag zaten we met zijn allen (? In ieder geval velen) buiten in de zon toen Guda zei dat niemand zich aangemeld had om een stukje te schrijven over de excursie, heb ik aangeboden dat te doen. In de NAU-tijd heb ik dat tenslotte nooit gedaan en op deze manier kan ik iets terug doen voor al die goede zorgen, elke excursie weer opnieuw. Super is dat en fantastisch om dat nogmaals mee te mogen maken.
De najaars excursie gaat deze keer naar Dusseldorf: K21, Kunst im Tunnel en K20. Goed georganiseerd, prettige busreis, lekkere koffie, stroopwafels, krentenbollen en mandarijnen. Fijn gezelschap en veel om over te praten tijdens de busreis, kortom: helemaal goed! Rond 11.30 uur worden we afgezet bij K21, onderdeel van de Kunstsammlung Nordrhein Westfalen, waar 21e eeuwse kunst wordt tentoongesteld. Op de twee bovenste verdiepingen is de vaste collectie: ruimtes waarin kunstwerken van gerenommeerde 21e eeuwse kunstenaars te zien zijn en niet te vergeten het werk “in Orbit” van Tomas Saraceno. Onze reis is ondernomen om het werk van Carsten Nicolai te bekijken. De ruime onderverdieping is met zijn werken ingericht. 40 multimedia installaties, modellen, film, beelden, prints en schilderijen vullen de ruimte. Nicolai is geboren in 1965 in Karl-Marx-Stadt, nu Chemnitz. Hij woont nu in Berlijn, werkt als kunstenaar en musicus, onder de naam Alva Noto. Hij werkt op het snijvlak van beeldende kunst, muziek en wetenschap. Zijn werk gaat over licht en donker, geluid en stilte, ruimte en tijd, chaos en orde. Met zijn werken creëert hij contrasten en is hij bezig om vragen op te roepen over deze onderwerpen. De voorwerpen/installaties zijn koel, elegant en technisch en gaan over technische en natuurwetenschappelijke theorien, Nicolai onderzoekt deze en experimenteert hiermee.
