Het werk van Robert Muis gaat over langzaam verstrijkende tijd, kleine variaties en toevalligheden: de momenten waarin niets gebeurt. In zijn films en tekeningen laat hij het materiaal voor zichzelf spreken. Zo ontstaan werken die in eerste instantie heel strak, formeel en abstract ogen, maar bij nader inzien zijn het juist de kleine imperfecties die spanning oproepen. De korreligheid van de film, of van het krijt op het papier of de trillingen van een niet perfect gezette lijn maken het verder zo formele werk van Robert juist levendig. Daarbij is de associatie met de werkelijkheid onvermijdelijk. Zo lijken er takken te ontstaan uit het niets en wordt de toeschouwer meegenomen op een vage treinreis door de roes van een onverklaarbaar landschap, of zijn het toch alleen maar lijnen met kleur? Het werk vraagt veel tijd en aandacht van de toeschouwer. Je moet ervoor gaan zitten en goed kijken.

Corina Stigter heeft oog voor details: denk aan een hand op iemands schouder, het kuiltje in iemands wang of een barst in een kopje. Vaak zijn het details van gevonden foto’s uit tijdschriften of boeken, die ze weer opnieuw fotografeert, opblaast en uitprint. Daardoor wordt het raster van het drukwerk zichtbaar en worden de foto’s minder scherp. Het eigenlijke werk ontstaat pas als zij de verschillende foto’s met elkaar gaat combineren, en direct op de wand geprikt ten opzichte van elkaar gaat rangschikken. De foto’s zijn verschillend van formaat, maar lijken wel vaak uit dezelfde bron te komen. Soms worden er objecten toegevoegd. Die objecten hebben een geschiedenis en roepen vaak een specifiek verleden op, maar of dat ook het verleden van Corina, of van haar familie is, lijkt er niet toe te doen. Zo ontstaan composities van fragmenten die verwijzen naar gebeurtenissen of herinneringen, maar die slechts in flarden een verhaal vertellen.

In haar kleine en realistische olieverfschilderijen zit Marieke de Rooy dicht op de huid van anonieme mensen. Van veraf lijken het bijna foto’s, van dichtbij zijn de toetsen en de verf goed zichtbaar. De ongewone lichaamshoudingen, de gedempte kleuren en de sterke lichtcontrasten maken haar werk beladen en ingetogen. Het zijn intieme scènes die zij schildert, maar de figuren geven zichzelf niet volledig bloot. Marieke geeft in haar werken vorm aan de kwetsbaarheid van het geïsoleerde individu, aan het verlangen naar intimiteit en het verlammende gevoel dat groeit wanneer dit uitblijft.

Janny Baijens: “Een aardappel, een spitskool en een pompoen. In mijn werk plaats ik ze op een voetstuk en geef ze de hoofdrol. Waarom doe ik dat? Omdat ik wil laten zien hoe bijzonder ze zijn en om ze de aandacht te geven die ze verdienen.

Van natuurlijke materialen als gedroogde (bloem)bladeren, takken, en lappen stof die ik verf met kurkuma en bietensap maak ik installaties. Iedere installatie heeft een eigen kleur, en in iedere installatie staat een groente centraal. De groente wordt als een waardevol en bijna heilig object op een soort standaard of altaar gepresenteerd. Er omheen liggen kussens, die de kijkers uitnodigen om deel te nemen aan de verering van deze groentes, maar de hangende gekleurde lappen, de grilligheid van de materialen en de handgemaakte kussens zijn eerder grappig dan plechtig. In mijn werk zijn groentes even goddelijk als alledaags.”

De realistische en gedetailleerde tekeningen van Marja van Bezu zijn gemaakt met pastel en houtskool. Haar onderwerpen zijn herkenbaar: een vrouw die een emmertje staat uit te spoelen in zee, een close-up van een parfumflesje of een wat vieze wastafel.

Marja begint met een foto en bepaalt daarna welke uitsnede ze uit de foto haalt. Soms is alleen het onderwerp in beeld, soms is er meer van de omgeving zichtbaar.

Al tekenend maakt ze keuzes en zo worden sommige delen van de tekening belangrijker dan andere. Materiaaluitdrukking is belangrijk: denk aan de roze badstof van een ochtendjas of glanzende gordijnstof.

Haar tekeningen zijn verstild en geconcentreerd. De mensen in haar tekeningen poseren niet, maar zijn in zichzelf gekeerd en vastgelegd op een toevallig moment. De voorwerpen en alledaagse situaties die ze tekent roepen een al even onnadrukkelijk tijdsbeeld op.

Ana Rocha onderzoekt de invloed van ruimte op de menselijke beleving. In haar beelden, maquettes, korte films, foto’s en tekeningen verkent zij de onaangename karaktereigenschappen van ruimtes en  de emoties die in eindeloze benauwde gangen, claustrofobische donkere kamers en labyrintische routes schuilgaan. 

Voor de eindexpositie van de NAU maakte zij een maquette van een rood labyrint, geïnspireerd door delen van de gevangenis van het paleis van de Doge in Venetië. In de maquette is een video opgenomen, waarbij het licht langzaam over de rode wanden, gangen en hoeken in de maquette beweegt. Niet alleen het licht, maar ook de zintuigelijke ervaring van de ruimte is belangrijk: denk aan de tastbaarheid van een houten wand, of de imperfectie van het rood geschilderde karton. Zo ontstaat een spagaat tussen verbeelding en werkelijkheid. De toeschouwer wordt meegenomen in de eindeloos doorgaande gangen en ademende ruimtes.

In de meestal grote tekeningen van Petra ten Brinke voeren schemering, duisternis en lichtreflecties de boventoon. Haar werken zijn gebaseerd op zelfgemaakte of gevonden foto’s van ruimtes of objecten. De ruimtes zijn maar half zichtbaar in het duister of vallen deels buiten het kader van de tekening. Contrasten tussen de strakke lijnen van een raam of een stoel en de zachtheid van de schaduwen geven het werk spanning en diepte. Harde contouren worden vervaagd en details verdwijnen in het diepe zwart van de houtskool. De lichteffecten op oppervlakten en objecten zijn wat overblijft en zo worden de in aanleg zo alledaagse voorstellingen mysterieus en ongrijpbaar.

Uitgangspunt van de werken van Martha den Ouden zijn een aantal korte, vaak autobiografische, verhalen, die ze in 2022 schreef. De verrassende titels van de werken – ‘Rooie Muis’ of ‘Bevallen doe je zo’ – verwijzen nog naar die verhalen. Uit ieder verhaal is voor iedere zin een gestileerd icoontje ontworpen, daarvan is een sjabloon gemaakt en van dat sjabloon is op een vel papier een afdruk gemaakt. Omdat bijna elke tekst uit ruim 100 zinnen bestaat, bestaan de werken uit ruim 100 samengevoegde vellen bedrukt papier. Daar overheen is weer een tekst, patroon of grote afbeelding geschilderd of gedrukt.

Zo ontstaan reusachtige mozaïeken van samengevoegde vellen A3-papier, die samen een rebus vormen die nooit helemaal op te lossen valt. De werken van Martha zijn niet alleen gecodeerde verhalen, maar zijn ook eindeloos doorwerkt, kleurig en gelaagd.

Anke te Rietmole onderzoekt in haar videowerken hoe wij geprojecteerde, bewegende beelden waarnemen. Bewegende lijnen worden voorbijglijdende bomen, gezien vanuit het raam van een rijdende auto. Abstracte kleurvlakken bewegen over hoekige ruimtelijke objecten, waarbij het onderscheid tussen object en projectie lijkt te verdwijnen. Een animatie van een roltrap zet zich in beweging en valt weer stil. De films hebben humor en lijken geen begin of geen einde te hebben. Anke speelt een spel waarin zij balanceert tussen de vluchtigheid van de geprojecteerde beelden en de concreetheid van de oppervlaktes waar ze op geprojecteerd worden.

André Ploeg doet ingrepen in de openbare ruimte. Dat kan in een straat in een buitenwijk zijn, een duinpan in een natuurgebied of op een akker. De ingrepen zijn niet vooraf bedacht, hij reageert meestal spontaan op wat hij ergens aantreft. De gebruikte materialen vindt hij ter plekke en hij voegt zo min mogelijk toe. Denk aan straatstenen die op elkaar gestapeld worden, zand dat in een patroon geveegd wordt of dennenappels die in een vorm gelegd worden.

Zijn werken zijn minimaal, subtiel en tijdelijk. Na een tijdje wist de natuur of de mens de sporen van de kunstenaar weer uit en uiteindelijk blijft er van het werk niet meer over dan een foto of een filmpje. Dit levert grappige en soms vreemde beelden op. Wie het werk van André ziet, of de foto’s daarvan, gaat anders kijken naar de wereld om zich heen.